Sekcje i Zajęcia

Sekcje i Zajęcia

Poniżej mają Państwo możliwość zapoznać zarówno z naszą ofertą, jak również z tematyką podejmowanych przez nas zajęć i sekcji ogniska muzycznego. Szczegółowe informacje dotyczące prowadzonej przez nas działalności mogą Państwo otrzymać w Miejskim i Gminnym Ośrodku Kultury w Łochowie od koordynatora Sekcji i Zajęć Anety Kowalczyk kontaktując się za pomocą maila: sekretariat@migok.pl lub telefonicznie (+48 25 675 12 16; +48 512 100 354).

Taniec

Balet dla dzieci. To rodzaj zajęć tanecznych przeznaczonych dla najmłodszych dzieci od 4 roku życia. Założeniem tych zajęć jest zaznajomienie dziecka z pięknem ruchu jaki płynie z tańca klasycznego. Balet jako taniec sceniczny należy do najtrudniejszych, jego nauka rozciąga się na lata i prowadzona jest w Państwowych Szkołach Baletowych. Jednakże wprowadzanie prostych elementów z tej dziedziny przy pomocy techniki wolnej oraz klasycznej powoduje harmonijny rozwój ruchowy dziecka, poprawia postawę, sprawia że naszych dzieci jest pełen wdzięku i gracji. Zajęcia rozbudzają wyobraźnię, pozwalają dzieciom za pomocą tańca przeistaczać się w postaci z baśni. Odpowiedni dobór muzyki do zajęć zwiększa wrażliwość na piękno muzyki klasycznej i ludowej. Dzieci ćwiczą pod opieką instruktora , absolwentki studiów choreograficznych pierwszego stopnia na Akademii Muzycznej im. Kiejstuta i Grażyny Bacewiczów w Łodzi. Wraz z instruktorem dzieci opracowują układ choreograficzny na specjalny pokaz podczas Gali.

Tango – to taniec jedyny w swoim rodzaju , niepowtarzalny, nieporównywalny z jakimkolwiek na świecie, pociągający i budzący wiele emocji. Jest jednym z najbardziej ekspresyjnych i narodowych symboli Argentyny i jej mieszkańców. Taniec Tango znają ludzie na całym świecie. Obecnie istnieje wiele form tanga, m.in. vals, milonga, nuevo. Ze względu na swoją genezę tango można określić mianem tańca socjalnego. Początkowo tańczono tango w podrzędnych lokalach i domach publicznych. Tango narodziło się w Argentynie w drugiej połowie XIX wieku. Na początku tańczyli je napływający masowo do Ameryki Południowej emigranci poszukujący wolności i przestrzeni. Mężczyźni przechadzali się tanecznym krokiem po lokalnych knajpach i domach publicznych. Milongom(imprezom tanecznym) akompaniowali uliczni grajkowie, tworząc melodyczne, trwałe formy. Początkowo tańczono w podrzędnych lokalach, popularność tanga ciągle rosła, zwłaszcza dzięki pociągającej muzyce. Styl ten powstał około 1900 roku w Montevideo i Buenos Aires, dziś nosi nazwę tanga argentyńskiego. Podłoże na którym tańczono narzuciło tangu specyficzny krok. W tańcu tym nie jest ważny sam taniec, a bardziej sposób chodzenia. Nie udało się bowiem wykonywać innego rodzaju sekwencji tanecznych na zakurzonym trotuarze w dziedzinach  biedoty. Tango miało w Europie wielu przeciwników, najwięcej pośród stróżów publicznej moralności. W Purytańskiej Wielkiej Brytanii wciąż jeszcze znajdującej się pod wpływami wiktoriańskiego stylu życia, ten taniec towarzyski został zakazany w 1907 roku.  We Francji rzecz miałaby się pewnie podobnie, gdyby nie salonowa ewolucja tanga, które straciło nieco na swym namiętnym charakterze. Tango nie jest tańcem opartym na choreografii. Można określić je jako język ciał partnerów. Zaproszenie do tańca rozpoczyna się za pomocą wzroku. Gdy spojrzenia partnerów się skrzyżują, partnerka nie może odmówić tańca mężczyźnie. Tango za każdym razem jest swobodną improwizacją, którą kieruje mężczyzna. To właśnie on decyduje w tańcu o krokach i figurach. Taniec wytwarza między partnerami więź ciał i dusz, jest formą dialogu bez słów. Mężczyzna decyduje o każdej fazie tańca, kobieta musi wsłuchać się w jego oczekiwania i niejaki poddać się w tańcu męskiej dominacji. Język tanga jest uniwersalny i dlatego na całym świecie tańczy się ten taniec tak samo. Nauka tanga wymaga od osoby, która dopiero rozpoczyna pierwsze kroki, dużo cierpliwości i wytrwałości, ponieważ lekcje tanga powinny trwać minimum trzy miesiące. Przed rozpoczęciem kursu warto zastanowić się, czy naprawdę chce się tańczyć tango i nauczyć się go. Istnieją różne typy tanga, każdy charakteryzuje się swoim stylem . tango milonga polega na tańcu w przytuleniu partnerów do siebie , prowadząc tajemniczy dialog. Komunikacja między tancerzami zaczyna się jeszcze na kilka sekund przed rozpoczęciem tańca.

Podczas milonga pary płynnie poruszają się po okręgu w jednym kierunku, nie przeszkadzając sobie wzajemnie. Tango vals jest rodzajem tańca argentyńskiego, który tańczony jest w rytmie walca. Tango nuevo  jest formą tańca argentyńskiego łączącego elementy jazzu i muzyki poważnej, nazywane czasami neotangiem. Tango argentyńskie z rok na rok cieszy się coraz większym zainteresowaniem wśród młodych osób. Ma na to na pewno wpływ charakter i atmosfera tańca oraz pełna niepokoju muzyka. W tańcu towarzyskim wymagane jest odpowiednie trzymanie i ustawienie obojga partnerów. Kroki tanga, które nierzadko mogą kojarzyć się z szaloną plątaniną nóg, w rzeczywistości nie są trudne, a panowanie ich daje niesamowitą satysfakcję

Ognisko Muzyczne

Gitara – jest bardzo popularnym instrumentem, który zainteresowaniem cieszy się od dawna. Mówiąc o gitarze warto pamiętać, że nazwa ta określa główną rodzinę instrumentów w skład których wchodzą cztery główne jej rodzaje: gitara klasyczna, akustyczna, elektryczna i basowa. W każdym z tych rodzajów znajdziemy gitary, które swoją budową znacznie różnią się od siebie. Dziś bardzo łatwo znaleźć gitary wyposażone w siedem, osiem czy dwanaście strun, barytowe czy z dwoma gryfami, a wszystko to wraz z innymi czynnikami ma bardzo duży wpływ na brzmienie konkretnego modelu. Jaką gitarę wybrać na początek  i czym kierować się podczas zakupu . Warto wcześniej przybliżyć czym charakteryzuje się konkretny rodzaj gitary i co wpływa na jego brzmienie.

Gitara klasyczna –  nazywana również gitarą hiszpańską, jest najczęściej polecana dla początkujących gitarzystów. Jest tak głównie za sprawą tego, że jest ona wyposażona w struny wykonane z nylonu, które są stosunkowo bardziej miękkie niż w przypadku strun metalowych, przez co nie trzeba używać dużej siły aby docisnąć je do podstrunnicy. Ponadto struny nylonowe posiadają grubszą średnicę od cieńszych , metalowych , co zmniejsza ryzyko pokaleczenia palców u osób, które dopiero zaczynają swoją przygodę z muzyką i nie maja wyrobionych opuszków. Nie oznacza to jednak, że gitara klasyczna jest jedynym słusznym wyborem na początek, a można czasami uznać, że jest ona wyborem niewłaściwym w niektórych przypadkach. Jeżeli chcemy nauczyć się grać na gitarze tak po prostu, wówczas popularny klasyk bez wątpienia sprawdzi się doskonale, lecz jeśli preferujemy ostrzejsze, rockowe granie i mamy pewność, że to właśnie w tym kierunku chcemy poprowadzić swoją muzyczną edukację, wówczas znacznie lepiej zacząć od razu od gitary elektrycznej. Wpływ na brzmienie gitary klasycznej ma wiele czynników, przy czym bardzo dużą uwagę zwraca się na gatunki drzewa użyte do jej produkcji. Każdy gatunek oferuje inne doznania brzmieniowe i tak dla przykładu świerk pozwala wybrzmieć gitarze klasycznej jasnym i bardzo klarownym brzmieniem, podczas gdy mahoń to brzmienie znacznie ociepla i dodaje mu basu. To właśnie dlatego wiele gitar klasycznych jak i akustycznych posiada świerkową płytę wierzchnią oraz boki i spód wykonane z mahoniu. Takie połączenie oferuje czystość dźwięku przy jednocześnie wyraźnie słyszalnych tonach średnich i niskich. Jak w przypadku każdej gitary, tak i w gitarze klasycznej bardzo ważną rolę odgrywają struny. Zwykle różnią się od siebie przede wszystkim stopniem twardości, co ma bezpośredni wpływ zarówno na brzmienie jak i na komfort gry. Twardy zestaw pozwoli wybrzmieć gitarze głośnym i bardzo dynamicznym dźwiękiem, podczas kiedy miękkie struny brzmią ciepło i stonowanie. Równowagę pomiędzy nimi znajdziemy wybierając struny ze średnim naciągiem. Warto jednak zauważyć, że struny twarde wymagają użycia większej siły aby docisnąć je do podstrunnicy, przez co dla początkujących gitarzystów poleca się miękkie zestawy strun.

Gitara akustyczna – choć dawniej kojarzona była z graniem akordami przy ognisku i tworzeniem akompaniamentu dla innych instrumentów lub wokalu, dziś gitara akustyczna przeżywa swoisty renesans i wykorzystywana jest bardzo często jako wiodący instrument w zespołach muzycznych lub używa do gry solo. Gitara akustyczna mylona jest z gitarą klasyczną, jednak te dwa instrumenty różni bardzo wiele. Przede wszystkim  różnią się one strunami, które w przypadku gitary akustycznej wykonane są ze stali. Brzmienie tego instrumentu jest głośne, bardzo klarowne i głębokie, a poza gatunkami drewna użytymi do produkcji wpływ na nie ma także rodzaj pudła. Rozróżniamy różne kształty gitary akustycznej, które posiadają inne możliwości brzmieniowe. Jednym z najbardziej popularnych jest kształt o nazwie dreadnought, czasami nazywany western. Gitary z pudłem tego typu są głośne i posiadają mocno wyróżniający się bas i chętnie używane są do gry akordowej. Jeżeli preferujemy jeszcze głębsze i bardziej basowe brzmienie, doskonałym wyborem będą akustyki z pudłem typu concert. Ze względu na bardzo dobry balans tonalny, są one bardzo chętnie wybierane przez gitarzystów grających w nurcie fingerstyle, w którym melodie i sekcję rytmiczną gra się jednocześnie na tej samej gitarze.

Gitara elektryczna –  przez wielu uważana za najpopularniejszy rodzaj gitary. Decydując się na jej wybór warto zastanowić się nad tym jakie gatunki muzyczne lubimy najbardziej i jakie chcielibyśmy grać najczęściej. Osoby preferujące ostrzejsze odmiany muzyki takie jak rock czy metal powinny wybrać gitarę elektryczną wyposażoną w przynajmniej jeden przetwornik typu humbucker. Pozwoli on osiągnąć mięsiste, czasami wręcz tłuste brzmienie, które przy dużym przesterze pozostanie klarowne i nie będzie zawierało w sobie przydźwięków i szumów. Jeśli jednak preferujemy lżejsze gatunki, doskonale sprawdzą się gitary z przetwornikami typu single coil. Oferują one przyjemne, bardzo czyste brzmienie, które doskonale sprawdzi się w delikatniejszych fragmentach i balladach, jednak nie oznacza to, że gitara elektryczna z takimi przetwornikami nie będzie pasowała do ostrzejszej muzyki. Nadal możemy wzbogacić ją o przester, który z powodzeniem sprawdzi się w rockowych utworach, jednak jeśli będzie on zbyt mocny, jak w przypadku metalu, brzmienie może być nieprzyjemne, pełne szumów i pisków. Bardzo dobrą alternatywą pomiędzy tymi dwoma rodzajami przetworników są przetworniki typu P90, które brzmią zwykle nieco cieplej od przystawek typu songle coil, jednak  znacznie lepiej znoszą od nich mocne natężenie przesteru.

Gitara basowa – przez niektórych niedoceniana, jednak bez basisty brzmienie zespołu nie będzie miało pożądanej głębi i zwyczajnie nie będzie brzmiało tak dobrze jak z gitarą basową, chyba, że mówimy o zespołach takich jak na przykład White Stripes, które nie miały basisty. Prawda jest jednak taka, że basista wraz z perkusistą tworzą fundament  każdego utworu i to oni odpowiedzialni są za główną sekcję rytmiczną. Podstawą nadal są przystawki i wciąż mamy do czynienia z przetwornikami typu single coil i humbucker. Choć wiadmo już, że humbucker lepiej znosi mocny przester, który również może wzbogacić brzmienie gitary basowej, jednak należy pamiętać, że rodzaj przetwornika ma także bardzo du zy wpływ na brzmienie bez przesteru. Jeśli więc basista poszukuje gitary o zdecydowanym , tłustym brzmieniu, modele wyposażone w huimbucker będą do tego celu najlepsze. Chcąc posiadać instrument którego dźwięk będzie jaśniejszy, dobrym wyborem będą modele z przetwornikami typu single coil. Jednak tak samo jak w przypadku gitar elektrycznych nie musimy ograniczać się jedynie do jednego lub drugiego brzmienia. Tak samo gitara basowa jak i elektryczna może być wyposażona w oba przetworniki, wówczas bez problemu możemy używać taki instrument zarówno do łagodnej jak i bardziej agresywnej muzyki.

Celem edukacyjnym jest rozwój zainteresowań i uzdolnień muzycznych, rozbudzanie zamiłowania do muzyki, rozwijanie umiejętności technicznych i interpretacyjnych. Dziecko kształtuje wrażliwość estetyczną i poczucie piękna na dźwięk i sferę brzmieniową gitary. Dziecko rozwija umiejętności techniczne.

Fortepian – to najpopularniejszy i najłatwiej rozpoznawalny europejski instrument muzyczny. Składa się z drewnianej obudowy (pudła rezonansowego ), która kryje w sobie żelazną ramę, na której napięte są poziomo struny oraz połączony z klawiaturą mechanizm młoteczkowy. Ponieważ dźwięk powstaje w fortepianie w wyniku uderzania strun pokrytymi filcem młoteczkami, można powiedzieć, że instrument klawiszowy jest także członkiem grupy instrumentów perkusyjnych.

Historia fortepianu łączy się z historią dwóch innych instrumentów klawiszowych: klawesynu i klawikordu. Ten drugi pojawił się w XV wieku i na przedłużeniu klawisza miał zamontowany kawałek metalu zwany tangentem, który uderzał w struny w różnych miejscach, powodując wytwarzanie z jednej struny kilku dźwięków o różnej wysokości. W konsekwencji w klawikordzie było więcej klawiszy niż strun.  Wynalezienie  fortepianu wiązało się z chęcią poprawienia niedoskonałości klawikordu i klawesynu, gdyż żaden z nich nie umożliwiał wykonawcy pełnej kontroli nad wydobywaniem dźwięków cichych i głośnych, w zależności od siły nacisku na klawisze. Rozwiązanie znalazł włoski twórca klawesynów Barolomeo Cristofori, który zbudował pierwszy instrument klawiszowy młoteczkowy nazywając go pianoforte (co znaczy cicho – głośno) . Najstarsze egzemplarze takich instrumentów pochodzą z lat 20.XVIII wieku. Przez następne lata wielokrotnie udoskonalano fortepian Cristoforiego, a w szczególności mechanizm młoteczkowy i ramę. Podstawowym ulepszeniem mechanizmu było wynalezienie przez Sebastiana Erarda (1822 r.) tzw. Podwójnego wymyku. Wymyk taki sprawia, że po uderzeniu w strunę młoteczek przytrzymany jest blisko niej, dzięki czemu można od razu powtórzyć uderzenie. Miał on wielkie znaczenie dla rozwoju wirtuozerii fortepianowej w XIX wieku.  Amerykański wytwórca fortepianów Henry Steinway w 1855 r. zastąpił drewnianą ramę, która nie wytrzymywała już naprężenia coraz grubszych strun, ramą żeliwną, wykonaną z jednego odlewu. Fortepiany tej firmy uchodzą do dziś za najlepsze na świecie.   

Dzieci, które uczestniczą w zajęciach muzycznych i uczą się gry na instrumencie mają większą łatwość w szkole. Umiejętność grania daje dziecku satysfakcję i zadowolenie z siebie. Nauka gry na pianinie pobudza zdolności intelektualne. Jest zabawa i dobrym ćwiczeniem mózgu, wspiera rozwój psychoruchowy.  Kto uczy się gry na pianinie usprawnia ciało, poprawia motorykę (sprawność, niezależność rąk, palców itp.) Pianino stymuluje wzrost rozwoju osobistego, wzrasta u człowieka duma, satysfakcja i zadowolenie z siebie. Następuje wzrost poczucia własnej wartości i pewności siebie.

Perkusja – to zestaw instrumentów, który można dowolnie kompletować. Podstawowy skład stanowią: werbel, centrala i talerze. Do gry na perkusji używa się pałek lub miotełek perkusyjnych. Naukę gry na perkusji można rozpocząć właściwie w każdym wieku. Jest to jednak uzależnione od indywidualnych uwarunkowań psycho-fizycznych ucznia. Korzyści gry na perkusji to:

  • wpływ na poprawę koncentracji, pamięci, funkcji poznawczych i motorowych
  • uczy kreatywności, rozwija logiczne myślenie, inteligencję i koncentrację
  • uczy planowania, zarządzania czasu oraz dbałości o szczegóły
  • zwiększa zdolności manualne oraz koordynacyjno-ruchowe
  • ćwiczy pamięć słuchową i wzrokową, a także umiejętności czytania i ułatwia przyswajanie języków obcych
  • uczy samodyscypliny i systymatyczności
  • pomaga w rozładowaniu stresu
  • wyzwala radość, duma i poczucie własnej wartości
  • pomaga uwierzyć we własne siły i przezwyciężyć nieśmiałość
  • rozwija kompetencje społeczne

Wokal – Zalet uczestnictwa dzieci i młodzierzy w lekcjach śpiewu jest wiele. Rozwój umiejętności wokalnych dziecka jest świetną kreatywną formą spędzania wolnego czasu. Muzyka poszerza horyzonty i kreatywną uwrażliwia na świat oraz piękno. Jest to szczególnie istotne w wieku, w którym dzieci jak gąbka chłoną nowe wzorce i są gotowe wprowadzić je w życie. Lekcje śpiewu poprawiają dykcję, zwiększają zasób słownictwa.  Śpiewanie czyni Cię szczęśliwym. 

Śpiewanie czyni Cię szczęśliwym. Neurobiologia śpiewu pokazuje, że kiedy śpiewamy, nasze neuroprzekaźniki łączą się na nowe i różne sposoby. Aktywizuje się wtedy prawy płat skroniowy naszego mózgu, uwalniając endorfiny, które czynią nas mądrzejszymi, zdrowszymi, szczęśliwszymi i bardziej kreatywnymi. Kiedy śpiewamy z innymi ludźmi – efekt ten jest znacznie wzmocniony. Wspólne śpiewanie harmonizuje bicie serca.

Śpiewać każdy może. Jedną z najwspanialszych rzeczy związanych ze śpiewaniem jest fakt korzyści zdrowotnych nawet jeśli nie masz dobrego głosu. Jedno z badań wykazało, że: śpiew w grupie może dawać satysfakcjonujące i terapeutyczne doznanie, nawet jeśli nie masz dobre dźwięk wytwarzany przez instrument wokalny ma wątpliwą jakość. Jedną ze wspaniałych rzeczy związanych ze śpiewaniem jest fakt, że łączy aktywuje połączenia prawej strony mózgu. Ta strona odpowiada za intuicję, wyobraźnię i wszystkie nasze funkcje twórce. Łączy nas ze światem możliwości.

Podczas nauki gry na skrzypcach uczeń rozwija swoje zdolności zdobywając stopniowo coraz szersze kompetencje. Należą do nich zarówno umiejętności związane ściśle z grą na instrumencie jak i z ogólnym uwrażliwieniem muzycznym oraz wspierające je zaplecze teoretyczne. Grając na tym instrumencie dziecko rozwija wrażliwość i pobudza kreatywność. Zmysły doświadczają nowych bodźców, otwierają się na nieodkryte dotąd horyzonty. Kształtuje się pewność siebie, cierpliwość i systematyczność. Praca z instrumentem poprawia koordynację ruchową, a także ćwiczy pamięć.

Zajęcia

Zajęcia ceramiczne – kształtują poczucie estetyki, rozwijają wyobraźnię przestrzenną, usprawniają manualnie, poprawiają koordynację wzrokowo – ruchową. Zabawa z gliny wycisza, uczy skupienia i cierpliwości, a przede wszystkim jest wielką frajdą . Warsztaty obejmują obcowanie z naturalnym materiałem, jakim jest glina. Lepienie przedmiotów podstawowymi technikami: z wałeczków, z plastra, z bryły. Figurki, ozdoby, naczynia i wszystko co podpowie wyobraźnia. Warsztaty ceramiki oferują: zapoznanie się z technologią ceramiki i rzeźbiarstwa, rozbudzanie wrażliwości plastycznej i estetycznej, udoskonalanie umiejętności koncentracji i cierpliwości, rozwijanie poczucie przestrzeni i trójwymiarowości.

Zajęcia plastyczne – na zajęciach dzieci uczą się malować, rysować i poznawać świat sztuki. W przyjaznej, twórczej atmosferze każdy uczestnik poczuje się jak mały artysta. Zajęcia prowadzone są w oparciu o autorski program, w ramach którego dzieci poznają techniki malarskie (akwarele, akryle, tempery, tusze) rysunkowe i graficzne (pastele suche i tłuste, cienkopisy, mazak ) a także uczą się podstaw kompozycji, zasad rysowania portretu, proporcji ludzkiego ciała, mieszanie kolorów, jak rysować różne zwierzęta. Pracownia plastyczna jest miejscem do eksperymentowania i realizowania własnych pomysłów. Zajęcia wpływają na rozwój kreatywności i swobody wypowiedzi artystycznej, poprzez nieskrępowaną ekspresję plastyczną , pogłębiają sprawność manualną, wyrabiają cierpliwość i koncentrację, poprawiają pewność siebie i wiarę we własne możliwości, zwiększają poczucie własnej wartości.